مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
من و ماهی که سرتا سـر خدایی است من و ماهی که پــایــان جدایی است مــن و مـهــمـانـی قــرآن و عــتـرت که ثـقـلـیـن نبـی در حق نمایی است نمی دانــم چــه کـس کــرده دعــایــم که هر چه دارم از فیض دعایی است کــنــم تا ایـنـکـه جــبــران گــذشـتــه وجــودم طالب فیض و عطایی است تـوکــل بـر خــدا کــردم که گـفـتــنـد بیا امشب که عـیـد مـجـتـبـایـی است خـــدا بــاب کـــرم را بـــاز کــــرده گـنـه بـخـشــی ز نــو آغــاز کـــرده خــدا تـفـسـیــر کــوثــر کـرده امشب عجب لـطـفـی مـقــدر کــرده امشب به زهــرا نــام مــادر را عـطـا کـرد گــلــی تـقـدیــم حــیــدر کـرده امشب بـه رغــم طـعــنـۀ دشــمـن خــداونــد گــلـی را زیـب کـوثــر کـرده امشب بــرای شــرح اســـم یــا کــریــمــش به دنـیــا لطف دیــگــر کـرده امشب حـسـن را ســفــره دار خــانــۀ خـود خــدا تا روز مــحــشــر کرده امشب حـسـن آمـد خــدا مــــعروف گـردیـد به احـسـان و کـرم مـوصـوف گردید حسن را بـایـد از قــرآن شــنــاســیـم به بطنِ کـهـف و الـرحـمـن شنـاسیـم حسن را باید از کــوثــر، نباء، نــور ز بـسـم الله تــا پــایــان شــنــاســیــم حـسـن که ســورۀ الــمــومنـون است امـیــر جـنـت و رضــوان شـنـاسیــم حـسـن را وقت سـفــره پـهــن کردن که دارد دسـت پـر احـسـان شنـاسیـم حسن که در جـمـل حیـدر ترین است چو رعد و بـرق بر عـدوان شنـاسیم حـسـن را زیـنـب کــبــری شــنــاسـد نــبــی و حــیــدر و زهــرا شــنـاسـد نـبـی گـویـد لب خـنــدان حسن جــان زنــد بــوسـه بگوید جـان حسن جان به لـبـخـنــدی مــلــیــح و مــادرانـــه بـگــویــد بــانــوی قــرآن حسن جان عــلــی ما بـیـن شُــکــر حق تــعـالی بـگــویــد با دل شــادان حـســن جـان مـلائـک هـمـره جـبـریــل گــفــتــنــد به قربان تو انس و جـان حـسن جان شــده تــسـبـــیــح و ذکــر مــا تـــولّا چه در ظاهر چه در پنهان حسن جان حسن جان ای حسن جان روزی ماست که بـیـن ذکـرها این ذکــر احـلاسـت حـسـن سـبــزی بــاغ مـصـطـفی بود که از ما قـبـل خـلـقـت مـجـتـبـی بود و مــا ادرک مــا لــیــلــه شـنــیــدی؟ حـســن قــدر شـب قــدر خــدا بـــود سـحــر با مــادرش میــرفـت سـجـده هـمـیــشــه مــحــرم خـیــرالـنـسا بود کــنــار مــادر خــود در مــنــاجــات به هـنـگــام قـیــامــش روی پــا بـود ورم مـــیــکــــرد پــــای اُم زیـــنــب حـسـن هم نـاظـر آن صحـنـه هـا بود حـســن کــه کـردگـار دلــبــری بــود قــســم بر روی مــاهش مــادری بود حـسـن مـیـخــانـه در مـیـخـانــه دارد دوصـد مـسـت به کـف پـیـمانـه دارد هـمـانـکـه هر کسی که شد حـسـیــنی ز لـــطــف او دل دیــــــوانــــه دارد خــودش فــرمــود: زوار حـســیــنــم بــدانــد پــهــلــوی مــن خــانــه دارد کــریــمــی که هــنــوز اندر مــدیــنه عـطــا بــر هــر گــدا مــردانــه دارد به شهر مــادرش که بی مــزار است حــرم دارد؟ نــه یـک ویــرانــه دارد الــهــی مــرقــدش را مــا بـســازیــم که تا محـشـر بر این خـدمت بـنـازیم |